ตอนที่ 53 สามทางเลือก
แลนสเตอร์เริ่มขมวดคิ้วขณะที่เขามองไปที่ชายคนนั้น
ที่ผ่านมาแลนสเตอร์ทำงานอย่างหนัก เขาพยายามลดรายจ่ายในชีวิตให้ได้มากที่สุด เงินเดือนของเขาเกือบทั้งหมดถูกส่งให้ลูกๆ แต่เขารู้ดีว่าเงินที่ถูกส่งมาล้วนถูกใช้โดยไอ้สารเลวคนนี้
แต่เพื่อเห็นแก่ลูกๆ แลนสเตอร์ก็ต้องยอมแบกรับมัน
เขาแค่ต้องการให้ลูกมีสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น
ตอนนี้เขามีงานที่ดีขึ้นและมันถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่างแล้ว
แลนสเตอร์กล่าว “เด็กๆ ต้องการการศึกษาที่ดีขึ้น ส่งพวกเขาไปโรงเรียนเอกชนเถอะ มีเพียงสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ที่ดีเท่านั้นที่จะทำให้พวกเขามีอนาคตได้”
“เงินที่ฉันให้ก็เพื่อให้เด็กได้ใช้สำหรับการดำรงชีวิต การศึกษา และการรักษาพยาบาลเท่านั้น ต่อจากนี้ฉันจะเป็นคนจ่ายเองโดยตรงและฉันจะไม่มีวันให้เงินนายเด็ดขาด”
ชายที่โอบไหล่แมรี่เริ่มเป็นกังวล
เขามองแลนสเตอร์อย่างเย็นชา “นายจะไม่ยอมทำตามหมายศาลใช่ไหม? ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็เสียใจด้วยนะ นายคงไม่ได้สิทธิ์เยี่ยมเด็กพวกนั้นอีกแล้วล่ะ ยกเว้นว่านายจะก้มหัวขอร้องฉัน ฉันก็อาจจะยอมให้เจอสักแปปนึงก็ได้นะ! ฮ่าฮ่าฮ่า”
ผู้ชายคนนี้ไม่มีงานและไม่มีรายได้ ที่ผ่านมาเขาเป็นแค่อันธพาลข้างถนนที่บังเอิญเข้ามาพูดคุยกับอดีตภรรยาของแลนสเตอร์และมีอะไรด้วยกัน ตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ได้เงินฟรีทุกเดือน
แลนสเตอร์เป็นตู้จ่ายเงินสำหรับเขา เขาไม่มีวันยอมให้แลนสเตอร์ไม่จ่ายเงินแน่
“แครอล”
แมรี่ อดีตภรรยาของแลนสเตอร์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันทีที่เธอเรียกชื่อชายคนนั้น จู่ ๆ ชายคนนั้นก็หันศีรษะและจ้องมองเธออย่างโหดร้าย
“หุบปากเธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น!”
แมรี่ตัวสั่นทันที เธอกลัวมากจนไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“เข้าบ้านไปซะ”
แครอลสบถเสียงต่ำ
แมรี่มองไปที่แลนสเตอร์แล้วหันกลับเข้าบ้าน
แลนสเตอร์กำหมัดแน่นด้วยใบหน้าที่เย็นชา
ตอนอายุ 19 เขากับแมรี่รักกันและทั้งสองก็แต่งงานกัน พวกเขามีความสุขมากในเวลานั้น ต่อมาพวกเขาก็มีลูกสองคนหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ปะทุขึ้น
เขาต้องไปเข้าร่วมกองทัพ และเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วเพราะความรู้ของเขาจากการศึกษาในมหาวิทยาลัย ในเวลานั้นเขากับแมรี่จะเขียนจดหมายถึงกันทุกเดือน ทำให้ทั้งสองรักใคร่กันมาก
เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขารักได้ทรยศต่อการแต่งงานเพราะแค่ความเหงาตอนที่เขาไม่อยู่
เขาเกลียดมันเพราะผู้หญิงที่เคยรักกลับถูกพวกอันธพาลทำร้ายแบบนี้
แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้เป็นภรรยาเขาแล้ว แต่แลนสเตอร์ก็ยังเศร้าใจเมื่อเห็นสภาพแมรี่ในตอนนี้
แครอลมองดูแลนสเตอร์อย่างดุเดือด เขาชี้นิ้วไปที่แลนสเตอร์และพูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง
“ถ้านายอยากให้เด็กพวกนั้นมีชีวิตที่ดีก็แค่ส่งเงินมาเพิ่มซะ สิทธิ์ในการดูแลเด็กอยู่ในมือของฉัน คงรู้นะว่าถ้าไม่ส่งเงินมาจะเป็นยังไง”
“ยังไงก็เถอะ ไม่ต้องไปหาทนายมาช่วยหรอกนะ ไม่งั้นนายตายไม่รู้ตัวแน่กฎหมายใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
แครอลยิ้มอย่างลำพอง
หน้าต่างรถที่จอดอยู่หน้าบ้านถูกเลื่อนลงมา
ริชาร์ดมองดูไอ้หน้าโง่ที่หัวเราะอย่างเย่อหยิ่งด้วยตาข้างเดียว
เขาเอามือขวาแตะปืนพกที่เอว
ในตอนนี้ริชาร์ดได้ยินการพูดคุยของพวกแลนสเตอร์อย่างชัดเจน
ในระยะนี้เขามั่นใจ 100% ว่าถ้าเขายิงไอ้เลวนั่น มันจะต้องตายอย่างแน่นอน
แต่ทันใดนั้น เด็กผู้หญิงสองคนวิ่งออกมาจากบ้าน แต่ละคนถือกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ “พ่อคะ เราพร้อมแล้ว ไปกันเลยไหม”
แลนสเตอร์จับมือลูกสาวทั้งสองคนและเตรียมจะจากไป แครอลมองดูเด็กหญิงทั้งสองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จีน่า ซาแมนธา อย่าลืมบอกลาลุงแครอลสิ”
เด็กหญิงทั้งสองคนตัวสั่น ดวงตาของพวกเธอแสดงออกถึงความหวาดกลัวเมื่อมองไปที่แครอล “ลาก่อนค่ะลุงแครอล”
แครอลเลิกคิ้ว “ฮ่าฮ่าฮ่า ลาก่อน ขอให้สนุกกันนะ อย่ากลับบ้านช้าล่ะ”
เด็กทั้งสองคนพยักหน้าอย่างหวาดเกรง
แลนสเตอร์จับมือลูกสาวสองคนของเขาเดินไปที่รถ ริชาร์ดเอามือออกจากปืนพกที่เอวแล้วลงจากรถเปิดประตูด้านหลัง
“จีน่า ซาแมนธา นี่ลุงริชาร์ด” แลนสเตอร์พูดเบาๆ กับลูกสาวสองคน
“สวัสดีค่ะคุณลุงริชาร์ด”
เด็กสองคนทักทายอย่างน่ารัก
“สวัสดี” ริชาร์ดเผชิญหน้ากับเด็กสาวทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนักบนใบหน้าของเขา
เด็กหญิงสองคนขึ้นรถไปนั่งข้างแลนสเตอร์ทั้งซ้ายและขวา ริชาร์ดช่วยเด็กๆ ปิดประตูรถ
เมื่อริชาร์ดขึ้นรถเขาเหลือบมองแครอลซึ่งยืนอยู่ที่ประตูกำลังมองกลับมา
ริชาร์ดมีสายตาที่สงบมาก
เหมือนคนที่ไม่แยแสต่อสิ่งใด
หลังจากรถขับออกไป แครอลก็ขดริมฝีปากขึ้น ต่อมาแมรี่ออกมาจากบ้าน เธอคว้าแขนของแครอลและขอร้องอ้อนวอน
“แครอล นายให้เงินฉันสักหนึ่งร้อยดอลลาร์ได้ไหม ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเหลือแล้ว ฉันต้องซื้ออาหารและของใช้ในชีวิตประจำวัน”
แมรี่รู้ว่าแครอลจะหายตัวไปพร้อมกับเงิน และเมื่อเขากลับมาเงินก็จะถูกใช้ไปหมดแล้ว
แครอลมองมาที่แมรี่ด้วยสายตารังเกียจ ในตอนที่เขาได้พบกับแมรี่ก่อนหน้านี้ เธอยังเด็กและสวยมาก เธอแต่งตัวดีจนน่าหลงใหล แต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นแค่ป้าแก่ๆ คนหนึ่ง
แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเขาเอง
ในอดีตแมรี่ได้รับเงินเลี้ยงดูจากแลนสเตอร์ ชีวิตของเธอสดใสและสง่างาม ตั้งแต่เธอหย่ากับแลนสเตอร์แล้วมาอยู่อาศัยกับเขา เธอต้องดูแลลูกสองคนและครอบครัวของเธอ และเธอต้องทำงานหาเงินไปด้วยแต่ด้วยพฤติกรรมของแครอลที่ใช้แต่เงินไม่หางานทำ และชอบทำร้ายร่างกายเธอ ความงดงามที่เธอมีถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง
แครอลสะบัดแขนจากแมรี่พร้อมกับโบกมือ
“ไปให้พ้น นั่นมันคุณศรษฐีแลนสเตอร์ไม่ใช่เหรอ ในตอนที่มันมาส่งเด็กพวกนั้น อย่าลืมขอเงินมันมาด้วย ไม่งั้นเดือนนี้เธอก็ไม่มีเงินใช้หรอก!”
แครอลมีพละกำลังมากจนแมรี่ถูกสบัดลงกับพื้น
จากนั้นแครอลก็เดินออกจากบ้านไป
แมรี่รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน
ไม่ที่บาร์ก็คาสิโนเมื่อนึกถึงชีวิตในปัจจุบัน ตาของเธอก็เริ่มแดง เธอเอามือปิดปากและเริ่มร้องไห้
เธอเคยมีครอบครัวที่แสนสุขมาก่อน
แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว เธอจะโทษใครได้
เธอโง่เองที่ถูกหลอกโดยคำพูดหลอกลวงของไอ้ลวงโลกคนนี้
เธอทำได้แค่โทษตัวเองสำหรับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้
ไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
แลนสเตอร์พาลูกสาวของเขามาที่งานสวนสนุก ซึ่งเด็กสาวไม่ได้ออกมานอกบ้านเป็นเวลานานแล้ว ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความสุข
เมื่อพวกเธอเล่นเกมยิงปืน พวกเธอก็ยิงไม่โดนเป้าเลย
สาวน้อยซาแมนธารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอกอดคอพ่อของเธอแล้วพูดว่า “พ่อคะ หนูอยากได้ตุ๊กตาหมีตัวนั้น”
ริชาร์ดมองไปที่ซาแมนธา เขาหยิบปืนลมจากบูธ
ปังปังปัง!
ริชาร์ดยิง 12 นัดติดต่อกันโดยไม่มีการเล็งแม้แต่นิดเดียว จุกปืนพุ่งเข้าใส่เป้าหมายทุกนัด เจ้าของบูธทำได้แค่กระพริบตาแล้วมองไปที่ริชาร์ด จากนั้นก็หยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่สุดขึ้นมาแล้วยื่นให้เขา
ริชาร์ดหันกลับมาและยัดตุ๊กตาหมีเข้าไปในอ้อมแขนของซาแมนธา
“ว้าว!” ซาแมนธาอุทานด้วยความประหลาดใจ
“ขอบคุณค่ะลุงริชาร์ด”
เด็กหญิงตัวน้อยกอดตุ๊กตาหมีแน่นอย่างมีความสุขมาก
จีน่าลูกสาวคนโตก็จ้องมองริชาร์ดเช่นกัน
“อยากได้ด้วยเหรอ?” ริชาร์ดถาม
ริชาร์ดเกิดมาพร้อมกับอารมณ์เย็นชาและไม่ค่อยคุยกับใครอย่างกระตือรือร้นมากนัก แม้แต่ในกองพันนาวิกโยธิน เขาก็ค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว ซึ่งคนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเขามีแค่ฮาร์ดี้กับบิลเท่านั้น
แต่เมื่อเขาเห็นเด็กหญิงทั้งสองคน เขารู้สึกชอบพวกเธอมาก
เขาจึงอยากทำให้พวกเธอมีความสุข
“หนูขอด้วยได้ไหมคะ” จีน่าถาม
ริชาร์ดหยิบปืนลมขึ้นมาอีกครั้ง
ปังปังปังปังปัง!
จุกปืนถูกยิงอีกครั้ง
เป้าหมาย 12 ตัวล้มลง
เจ้าของบูธที่เพิ่งหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหม่ออกมา ยังไม่ทันที่เขาจะวางลงโต๊ะรางวัล
ริชาร์ดก็ยิงจนได้รางวัลใหญ่อีกครั้ง
เจ้าของบูธหัวล้านถอนหายใจอย่างช่วยอะไรไม่ได้ จากนั้นเขาก็ส่งตุ๊กตาหมีให้ริชาร์ดอีกครั้ง
ริชาร์ดรับตุ๊กตาหมีแล้วยื่นให้จีน่า
จีน่ากอดมันอย่างมีความสุขในอ้อมแขนของเธอ ทันใดนั้นเธอก็ครุ่นคิดบางอย่างแล้วหอมไปที่แก้มของริชาร์ด
“ขอบคุณค่ะคุณลุงริชาร์ด”
ริชาร์ดมึนงงทันที
…
เด็กหญิงสองคนกอดตุ๊กตาหมีและกำลังเล่นม้าหมุนอยู่
ริชาร์ดและแลนสเตอร์ยืนอยู่ข้างนอก พวกเขากำลังมองเด็กทั้งสองคนที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส
ริชาร์ดหยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้แลนสเตอร์ ทั้งสองจุดไฟและสูบมัน “พันตรี ผมคิดว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ไขเรื่องนี้”
แลนสเตอร์ถอนหายใจเบาๆ
“ผมอยากได้สิทธิ์เลี้ยงดูลูก ผมรู้ว่าแมรี่จะไม่ยอมแพ้แน่นอน ไอ้สารเลวที่ขู่จะใช้ลูกผมมาเรียกร้องค่าเลี้ยงดูก็คงไม่ยอมตกลงง่ายๆ เหมือนกัน ผมเกรงว่าการฟ้องร้องจะลำบาก” แลนสเตอร์กล่าว
“พันตรีสำหรับบางคน กฎหมายก็ใช้ไม่ได้หรอกนะ” ริชาร์ดพูดอย่างใจเย็น
แลนสเตอร์ตกตะลึง เขานึกได้ทันทีว่าตอนนี้พวกเขาเป็นพวกอันธพาล
เขาเพิ่งเข้าร่วมกลุ่มทำให้ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับสไตล์ของแก๊งสักเท่าไหร่
“คุณคิดว่าควรทำอย่างไร” แลนสเตอร์ถาม
“มีสามทางเลือก”
แลนสเตอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ออกสักทาง แต่ริชาร์ดกลับมีวิธีแก้ไขถึงสามทาง
“มีอะไรบ้าง?”
“ทางแรกให้ผมจัดการ ทางที่สองให้เฮนรี่ แมทธิวและคนอื่นๆ จัดการ และทางที่สามให้ฮาร์ดี้จัดการ” ริชาร์ดกล่าว
“แต่ละทางแตกต่างกันมากไหม?” แลนสเตอร์ถามด้วยความสงสัย
“ก็แตกต่างกันค่อนข้างมากทีเดียว”
“ถ้าคุณเลือกทางที่หนึ่ง ชายคนนั้นจะถูกยิงตายที่ถนนในตอนกลางคืน”
“ถ้าคุณเลือกทางที่สอง เฮนรี่และแมทธิวจะมัดเขาไว้กับก้อนหินแล้วโยนเขาลงไปในอ่าว จากนั้นเขาจะกลายเป็นบุคคลสาบสูญ”
“แล้วฮาร์ดี้ล่ะ?” แลนสเตอร์ถาม
ริชาร์ดพ่นควันออกมาและพูดเบาๆ
“ฮาร์ดี้จะช่วยให้คุณได้สิทธิ์การเลี้ยงดูเด็กๆ แล้วที่เหลือจะเป็นหน้าที่ของผม ไม่ก็เฮนรี่กับแมทธิว”