อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 53 สามทางเลือก

ตอนที่ 53 สามทางเลือก

แลนสเตอร์เริ่มขมวดคิ้วขณะที่เขามองไปที่ชายคนนั้น

ที่ผ่านมาแลนสเตอร์ทำงานอย่างหนัก เขาพยายามลดรายจ่ายในชีวิตให้ได้มากที่สุด เงินเดือนของเขาเกือบทั้งหมดถูกส่งให้ลูกๆ แต่เขารู้ดีว่าเงินที่ถูกส่งมาล้วนถูกใช้โดยไอ้สารเลวคนนี้

แต่เพื่อเห็นแก่ลูกๆ แลนสเตอร์ก็ต้องยอมแบกรับมัน

เขาแค่ต้องการให้ลูกมีสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น

ตอนนี้เขามีงานที่ดีขึ้นและมันถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่างแล้ว

แลนสเตอร์กล่าว “เด็กๆ ต้องการการศึกษาที่ดีขึ้น ส่งพวกเขาไปโรงเรียนเอกชนเถอะ มีเพียงสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ที่ดีเท่านั้นที่จะทำให้พวกเขามีอนาคตได้”

“เงินที่ฉันให้ก็เพื่อให้เด็กได้ใช้สำหรับการดำรงชีวิต การศึกษา และการรักษาพยาบาลเท่านั้น ต่อจากนี้ฉันจะเป็นคนจ่ายเองโดยตรงและฉันจะไม่มีวันให้เงินนายเด็ดขาด”

ชายที่โอบไหล่แมรี่เริ่มเป็นกังวล

เขามองแลนสเตอร์อย่างเย็นชา “นายจะไม่ยอมทำตามหมายศาลใช่ไหม? ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็เสียใจด้วยนะ นายคงไม่ได้สิทธิ์เยี่ยมเด็กพวกนั้นอีกแล้วล่ะ ยกเว้นว่านายจะก้มหัวขอร้องฉัน  ฉันก็อาจจะยอมให้เจอสักแปปนึงก็ได้นะ! ฮ่าฮ่าฮ่า”

ผู้ชายคนนี้ไม่มีงานและไม่มีรายได้ ที่ผ่านมาเขาเป็นแค่อันธพาลข้างถนนที่บังเอิญเข้ามาพูดคุยกับอดีตภรรยาของแลนสเตอร์และมีอะไรด้วยกัน ตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ได้เงินฟรีทุกเดือน

แลนสเตอร์เป็นตู้จ่ายเงินสำหรับเขา เขาไม่มีวันยอมให้แลนสเตอร์ไม่จ่ายเงินแน่

“แครอล”

แมรี่ อดีตภรรยาของแลนสเตอร์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันทีที่เธอเรียกชื่อชายคนนั้น จู่ ๆ ชายคนนั้นก็หันศีรษะและจ้องมองเธออย่างโหดร้าย

“หุบปากเธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น!”

แมรี่ตัวสั่นทันที เธอกลัวมากจนไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“เข้าบ้านไปซะ”

แครอลสบถเสียงต่ำ

แมรี่มองไปที่แลนสเตอร์แล้วหันกลับเข้าบ้าน

แลนสเตอร์กำหมัดแน่นด้วยใบหน้าที่เย็นชา

ตอนอายุ 19 เขากับแมรี่รักกันและทั้งสองก็แต่งงานกัน พวกเขามีความสุขมากในเวลานั้น ต่อมาพวกเขาก็มีลูกสองคนหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ปะทุขึ้น 

เขาต้องไปเข้าร่วมกองทัพ และเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วเพราะความรู้ของเขาจากการศึกษาในมหาวิทยาลัย ในเวลานั้นเขากับแมรี่จะเขียนจดหมายถึงกันทุกเดือน ทำให้ทั้งสองรักใคร่กันมาก

เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขารักได้ทรยศต่อการแต่งงานเพราะแค่ความเหงาตอนที่เขาไม่อยู่

เขาเกลียดมันเพราะผู้หญิงที่เคยรักกลับถูกพวกอันธพาลทำร้ายแบบนี้

แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้เป็นภรรยาเขาแล้ว แต่แลนสเตอร์ก็ยังเศร้าใจเมื่อเห็นสภาพแมรี่ในตอนนี้

แครอลมองดูแลนสเตอร์อย่างดุเดือด เขาชี้นิ้วไปที่แลนสเตอร์และพูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

“ถ้านายอยากให้เด็กพวกนั้นมีชีวิตที่ดีก็แค่ส่งเงินมาเพิ่มซะ สิทธิ์ในการดูแลเด็กอยู่ในมือของฉัน คงรู้นะว่าถ้าไม่ส่งเงินมาจะเป็นยังไง”

“ยังไงก็เถอะ ไม่ต้องไปหาทนายมาช่วยหรอกนะ ไม่งั้นนายตายไม่รู้ตัวแน่กฎหมายใช้กับฉันไม่ได้หรอกนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

แครอลยิ้มอย่างลำพอง

หน้าต่างรถที่จอดอยู่หน้าบ้านถูกเลื่อนลงมา

ริชาร์ดมองดูไอ้หน้าโง่ที่หัวเราะอย่างเย่อหยิ่งด้วยตาข้างเดียว

เขาเอามือขวาแตะปืนพกที่เอว

ในตอนนี้ริชาร์ดได้ยินการพูดคุยของพวกแลนสเตอร์อย่างชัดเจน

ในระยะนี้เขามั่นใจ 100% ว่าถ้าเขายิงไอ้เลวนั่น มันจะต้องตายอย่างแน่นอน

แต่ทันใดนั้น เด็กผู้หญิงสองคนวิ่งออกมาจากบ้าน แต่ละคนถือกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ “พ่อคะ เราพร้อมแล้ว ไปกันเลยไหม”

แลนสเตอร์จับมือลูกสาวทั้งสองคนและเตรียมจะจากไป แครอลมองดูเด็กหญิงทั้งสองแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จีน่า ซาแมนธา อย่าลืมบอกลาลุงแครอลสิ”

เด็กหญิงทั้งสองคนตัวสั่น ดวงตาของพวกเธอแสดงออกถึงความหวาดกลัวเมื่อมองไปที่แครอล “ลาก่อนค่ะลุงแครอล”

แครอลเลิกคิ้ว “ฮ่าฮ่าฮ่า ลาก่อน ขอให้สนุกกันนะ อย่ากลับบ้านช้าล่ะ”

เด็กทั้งสองคนพยักหน้าอย่างหวาดเกรง

แลนสเตอร์จับมือลูกสาวสองคนของเขาเดินไปที่รถ ริชาร์ดเอามือออกจากปืนพกที่เอวแล้วลงจากรถเปิดประตูด้านหลัง

“จีน่า ซาแมนธา นี่ลุงริชาร์ด” แลนสเตอร์พูดเบาๆ กับลูกสาวสองคน

“สวัสดีค่ะคุณลุงริชาร์ด”

เด็กสองคนทักทายอย่างน่ารัก

“สวัสดี” ริชาร์ดเผชิญหน้ากับเด็กสาวทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนักบนใบหน้าของเขา

เด็กหญิงสองคนขึ้นรถไปนั่งข้างแลนสเตอร์ทั้งซ้ายและขวา ริชาร์ดช่วยเด็กๆ ปิดประตูรถ 

เมื่อริชาร์ดขึ้นรถเขาเหลือบมองแครอลซึ่งยืนอยู่ที่ประตูกำลังมองกลับมา

ริชาร์ดมีสายตาที่สงบมาก

เหมือนคนที่ไม่แยแสต่อสิ่งใด

หลังจากรถขับออกไป แครอลก็ขดริมฝีปากขึ้น ต่อมาแมรี่ออกมาจากบ้าน เธอคว้าแขนของแครอลและขอร้องอ้อนวอน

“แครอล นายให้เงินฉันสักหนึ่งร้อยดอลลาร์ได้ไหม ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเหลือแล้ว ฉันต้องซื้ออาหารและของใช้ในชีวิตประจำวัน”

แมรี่รู้ว่าแครอลจะหายตัวไปพร้อมกับเงิน และเมื่อเขากลับมาเงินก็จะถูกใช้ไปหมดแล้ว

แครอลมองมาที่แมรี่ด้วยสายตารังเกียจ ในตอนที่เขาได้พบกับแมรี่ก่อนหน้านี้ เธอยังเด็กและสวยมาก เธอแต่งตัวดีจนน่าหลงใหล แต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นแค่ป้าแก่ๆ คนหนึ่ง

แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเขาเอง

ในอดีตแมรี่ได้รับเงินเลี้ยงดูจากแลนสเตอร์ ชีวิตของเธอสดใสและสง่างาม ตั้งแต่เธอหย่ากับแลนสเตอร์แล้วมาอยู่อาศัยกับเขา เธอต้องดูแลลูกสองคนและครอบครัวของเธอ และเธอต้องทำงานหาเงินไปด้วยแต่ด้วยพฤติกรรมของแครอลที่ใช้แต่เงินไม่หางานทำ และชอบทำร้ายร่างกายเธอ ความงดงามที่เธอมีถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง

แครอลสะบัดแขนจากแมรี่พร้อมกับโบกมือ

“ไปให้พ้น นั่นมันคุณศรษฐีแลนสเตอร์ไม่ใช่เหรอ ในตอนที่มันมาส่งเด็กพวกนั้น อย่าลืมขอเงินมันมาด้วย ไม่งั้นเดือนนี้เธอก็ไม่มีเงินใช้หรอก!”

แครอลมีพละกำลังมากจนแมรี่ถูกสบัดลงกับพื้น

จากนั้นแครอลก็เดินออกจากบ้านไป

แมรี่รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน

ไม่ที่บาร์ก็คาสิโนเมื่อนึกถึงชีวิตในปัจจุบัน ตาของเธอก็เริ่มแดง เธอเอามือปิดปากและเริ่มร้องไห้

เธอเคยมีครอบครัวที่แสนสุขมาก่อน

แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว เธอจะโทษใครได้

เธอโง่เองที่ถูกหลอกโดยคำพูดหลอกลวงของไอ้ลวงโลกคนนี้

เธอทำได้แค่โทษตัวเองสำหรับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้

ไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

แลนสเตอร์พาลูกสาวของเขามาที่งานสวนสนุก ซึ่งเด็กสาวไม่ได้ออกมานอกบ้านเป็นเวลานานแล้ว ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อพวกเธอเล่นเกมยิงปืน พวกเธอก็ยิงไม่โดนเป้าเลย

สาวน้อยซาแมนธารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอกอดคอพ่อของเธอแล้วพูดว่า “พ่อคะ หนูอยากได้ตุ๊กตาหมีตัวนั้น”

ริชาร์ดมองไปที่ซาแมนธา เขาหยิบปืนลมจากบูธ

ปังปังปัง!

ริชาร์ดยิง 12 นัดติดต่อกันโดยไม่มีการเล็งแม้แต่นิดเดียว จุกปืนพุ่งเข้าใส่เป้าหมายทุกนัด เจ้าของบูธทำได้แค่กระพริบตาแล้วมองไปที่ริชาร์ด จากนั้นก็หยิบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่สุดขึ้นมาแล้วยื่นให้เขา

ริชาร์ดหันกลับมาและยัดตุ๊กตาหมีเข้าไปในอ้อมแขนของซาแมนธา

“ว้าว!” ซาแมนธาอุทานด้วยความประหลาดใจ

“ขอบคุณค่ะลุงริชาร์ด”

เด็กหญิงตัวน้อยกอดตุ๊กตาหมีแน่นอย่างมีความสุขมาก

จีน่าลูกสาวคนโตก็จ้องมองริชาร์ดเช่นกัน

“อยากได้ด้วยเหรอ?” ริชาร์ดถาม

ริชาร์ดเกิดมาพร้อมกับอารมณ์เย็นชาและไม่ค่อยคุยกับใครอย่างกระตือรือร้นมากนัก แม้แต่ในกองพันนาวิกโยธิน เขาก็ค่อนข้างเป็นคนเก็บตัว ซึ่งคนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเขามีแค่ฮาร์ดี้กับบิลเท่านั้น

แต่เมื่อเขาเห็นเด็กหญิงทั้งสองคน เขารู้สึกชอบพวกเธอมาก 

เขาจึงอยากทำให้พวกเธอมีความสุข

“หนูขอด้วยได้ไหมคะ” จีน่าถาม

ริชาร์ดหยิบปืนลมขึ้นมาอีกครั้ง

ปังปังปังปังปัง!

จุกปืนถูกยิงอีกครั้ง

เป้าหมาย 12 ตัวล้มลง

เจ้าของบูธที่เพิ่งหยิบตุ๊กตาหมีตัวใหม่ออกมา ยังไม่ทันที่เขาจะวางลงโต๊ะรางวัล 

ริชาร์ดก็ยิงจนได้รางวัลใหญ่อีกครั้ง 

เจ้าของบูธหัวล้านถอนหายใจอย่างช่วยอะไรไม่ได้ จากนั้นเขาก็ส่งตุ๊กตาหมีให้ริชาร์ดอีกครั้ง

ริชาร์ดรับตุ๊กตาหมีแล้วยื่นให้จีน่า

จีน่ากอดมันอย่างมีความสุขในอ้อมแขนของเธอ ทันใดนั้นเธอก็ครุ่นคิดบางอย่างแล้วหอมไปที่แก้มของริชาร์ด 

“ขอบคุณค่ะคุณลุงริชาร์ด”

ริชาร์ดมึนงงทันที

เด็กหญิงสองคนกอดตุ๊กตาหมีและกำลังเล่นม้าหมุนอยู่ 

ริชาร์ดและแลนสเตอร์ยืนอยู่ข้างนอก พวกเขากำลังมองเด็กทั้งสองคนที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส

ริชาร์ดหยิบบุหรี่ออกมาแล้วยื่นให้แลนสเตอร์ ทั้งสองจุดไฟและสูบมัน “พันตรี ผมคิดว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ไขเรื่องนี้”

แลนสเตอร์ถอนหายใจเบาๆ

“ผมอยากได้สิทธิ์เลี้ยงดูลูก ผมรู้ว่าแมรี่จะไม่ยอมแพ้แน่นอน ไอ้สารเลวที่ขู่จะใช้ลูกผมมาเรียกร้องค่าเลี้ยงดูก็คงไม่ยอมตกลงง่ายๆ เหมือนกัน ผมเกรงว่าการฟ้องร้องจะลำบาก” แลนสเตอร์กล่าว

“พันตรีสำหรับบางคน กฎหมายก็ใช้ไม่ได้หรอกนะ” ริชาร์ดพูดอย่างใจเย็น

แลนสเตอร์ตกตะลึง เขานึกได้ทันทีว่าตอนนี้พวกเขาเป็นพวกอันธพาล

เขาเพิ่งเข้าร่วมกลุ่มทำให้ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับสไตล์ของแก๊งสักเท่าไหร่

“คุณคิดว่าควรทำอย่างไร” แลนสเตอร์ถาม

“มีสามทางเลือก”

แลนสเตอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ออกสักทาง แต่ริชาร์ดกลับมีวิธีแก้ไขถึงสามทาง

“มีอะไรบ้าง?”

“ทางแรกให้ผมจัดการ ทางที่สองให้เฮนรี่ แมทธิวและคนอื่นๆ จัดการ และทางที่สามให้ฮาร์ดี้จัดการ” ริชาร์ดกล่าว

“แต่ละทางแตกต่างกันมากไหม?” แลนสเตอร์ถามด้วยความสงสัย

“ก็แตกต่างกันค่อนข้างมากทีเดียว”

“ถ้าคุณเลือกทางที่หนึ่ง ชายคนนั้นจะถูกยิงตายที่ถนนในตอนกลางคืน”

“ถ้าคุณเลือกทางที่สอง เฮนรี่และแมทธิวจะมัดเขาไว้กับก้อนหินแล้วโยนเขาลงไปในอ่าว จากนั้นเขาจะกลายเป็นบุคคลสาบสูญ”

“แล้วฮาร์ดี้ล่ะ?” แลนสเตอร์ถาม

ริชาร์ดพ่นควันออกมาและพูดเบาๆ 

“ฮาร์ดี้จะช่วยให้คุณได้สิทธิ์การเลี้ยงดูเด็กๆ แล้วที่เหลือจะเป็นหน้าที่ของผม ไม่ก็เฮนรี่กับแมทธิว”

Leave a Comment

ไม่ดี!