ตอนที่ 37 ปฏิบัติการลับคืนวันคริสต์มาส
ฮาร์ดี้กําลังนอนหลับอยู่บนเตียง
จู่ๆ เขาก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างอยู่บนใบหน้า
เหมือนมีใครกําลังใช้มือลูบหน้าของเขา
เขาจึงจับมือนั้นไว้
ลืมตาขึ้นมา
ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว
แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน
เอวา การ์ดเนอร์นอนอยู่ข้างเขา เผยให้เห็นไหล่ที่สวยงามของเธอออกจากผ้าห่ม เธอกําลังลูบใบหน้าของฮาร์ดี้ แต่เขาจับมือเธอไว้
เอวา มองเขาด้วยดวงตากลมโตที่สวยงาม
“เป็นอะไรไปเอวา ทําไมมองฉันแบบนั้น” ฮาร์ดี้ถามเธอด้วยรอยยิ้ม
“ฮาร์ดี้ ฉันแค่คิดเรื่องบางอย่าง มันคงจะดีกว่าที่ฉันจะทิ้งสัญญานายหน้าของฉันไว้กับนาย ตอนนี้นายก่อตั้งบริษัทนายหน้าแล้วนี่ ฉันก็จะได้เป็นนักแสดงในสังกัดของนายดีไหม?” เอวากล่าว
“แต่ฉันไม่มีเวลาดูแลนักแสดงอย่างเธอหรอกนะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันมีอิสระแล้ว ตราบใดที่นายเห็นโอกาสในการแสดงแค่นึกถึงฉันก็พอแล้ว” เอวากล่าวด้วยรอยยิ้ม
ฮาร์ดี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
บริษัทนายหน้าของตัวเองก็มีแล้ว แต่ปัญหาใหญ่คือการจ้างผู้จัดการมาดูแลนักแสดง
“ตกลง ฉันจะไปจัดการบริษัทนายหน้าสักหน่อย แล้วเปลี่ยนส่วนแบ่งในสัญญาของเธอ อัตราส่วนแบ่งคือ 5 ต่อ 5 นี้เป็นส่วนแบ่งที่ยุติธรรมต่อดาราฮอลลีวูด” ฮาร์ดี้มองไปที่เธอ
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า…” เอวากล่าวอย่างมีความสุข
วันนี้เป็นวันคริสต์มาส
มีงานเฉลิมฉลองในเมืองพร้อมกับขบวนคาร์นิวัลบนท้องถนน ผู้คนต่างออกมาเดินซื้อของในร้านสรรพสินค้าอย่างพลุกพล่าน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนต่างก็เปิดเพลง ‘ไวท์คริสต์มาส (White Christmas)’ ดังไปทั่ว
ฮาร์ดี้กําลังเพลิดเพลินในช่วงวันคริสต์มาสเป็นครั้งแรกในโลกนี้
แต่บางคนไม่ได้เป็นเช่นนั้น
แก๊งชาวสเปนถูกปล้นที่คาสิโนและเสียเงินมากกว่า 200,000 ดอลลาร์ นอกจากนี้ คาสิโนยังถูกวางระเบิดจนมีหลายสิ่งเสียหาย และมีพนักงานจํานวนมากถูกฆ่าตายคาสิโนจึงทําได้แค่ปิดตัวลงชั่วคราวเท่านั้น
แดนี่ส่งคนไปตามหากลุ่มโจร และถึงกับออกรางวัลให้คนที่มีเบาะแสไปสู่การจับกุม แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ มันทําให้เขาหงุดหงิดมาก
“เบอร์สไตน์ การขนสินค้าเป็นยังไงบ้าง?” แดนี่ถามลูกน้องของเขา
“ตอนนี้สินค้าน่าจะอยู่ระหว่างทางผ่านเส้นทางเดิม อาจจะกําลังจะมาถึงที่ท่าเรือในไม่ช้า” เบอร์สไตน์กล่าว
แดนี่สูบซิการ์และสั่งการ “คราวนี้มูลค่าการซื้อขายเป็น 5 เท่าของก่อนหน้านี้ นายจะต้องจัดการให้ปลอดภัยและไม่มีปัญหา”
แดนี่ทําธุรกิจแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี แต่ธุรกิจรอบนี้ก็ยังทําให้เขากังวลอยู่บ้าง
มูลค่าสินค้าในครั้งนี้สูงกว่าครั้งก่อนๆ มาก
“เราเตรียมคนพร้อมแล้ว เมื่อสินค้ามาถึงท่าเรือ การซื้อขายจะเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็วอีกฝ่ายจะออกไปพร้อมกับเงิน ส่วนเราจะส่งสินค้าไปยังที่ซ่อนใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงแน่นอน” เบอร์สไตน์กล่าว
“ดีมาก ระวังอย่าให้ถูกพวกตำรวจจับได้ล่ะ!”
ทันใดนั้นประตูก็ถูกเคาะ
“เข้ามา!”
หัวหน้าหน่วยย่อยคนหนึ่งของแดนี่ชื่อ แครนสตัน เดินเข้ามา “หัวหน้า ผมมารายงานข่าวให้คุณ มันอาจเกี่ยวข้องกับการปล้นคาสิโนของเรา”
ทุกวันนี้แดนได้ติดตามเบาะแสการปล้นคาสิโนของเขาอยู่ตลอด แต่ไม่พบเงื่อนงําอะไร ตอนนี้เขาได้ยินแครนสตันบอกว่ามีข้อมูลที่อาจเกี่ยวกับการปล้นคาสิโนเขาจึงใจร้อนอย่างมาก
“รีบบอกมา ข้อมูลอะไร?”
“ผมได้ข่าวบางอย่างจากลูกน้องของผม คุณจําบิลจากแก๊งชาวยิวที่โดนคุกยิงได้ไหม”
“นายจะบอกว่าบิลเป็นคนปล้นคาสิโน ?” แดนถามด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว
“ไม่ ลูกน้องของผมได้ข่าวมาว่าบิลเข้ารับการรักษาในคลินิกแห่งหนึ่งตั้งแต่เขาได้รับบาดเจ็บ และจนทุกวันนี้เขาก็ยังไม่ออกมา ข้อมูลที่ผมรู้มาคือหลังจากที่บิลได้รับบาดเจ็บ มีคนเข้ามาดูแลพื้นที่ของบิลแทน ผมได้ยินมาว่านั่นคือเพื่อนของเขา ชื่อว่า ทอม ฮาร์ดี้”
“ต่อมา ทอม ฮาร์ดี้ได้ตั้งกลุ่มของตัวเอง ซึ่งทุกคนในกลุ่มต่างเคยเป็นนาวิกโยธิน”
“ผมกําลังสงสัยว่าทอม ฮาร์ดี้เป็นคนที่ฆ่าคุกหรือเปล่า ละเขาได้รวบรวมคนจํานวนมาก เป็นไปได้ไหมที่เขาจะเป็นคนปล้นคาสิโนของเรา”
แดนี่หรี่ตาลง
ทอม ฮาร์ดี้เป็นเพื่อนของบิลอย่างนั้นหรือ?
บิลได้รับบาดเจ็บจากคุกและถูกฆ่าทันทีในคืนนั้น
จากนั้นชายที่ชื่อทอม ฮาร์ดี้ก็เข้ามาดูแลพื้นที่ของบิล
ต่อมาก็ตั้งกลุ่มโดยแต่ละคนล้วนเคยเป็นทหารมาก่อน
พวกนั้นมีปัญหาจากที่แก๊งชาวยิวมีความขัดแย้งกับแก๊งชาวสเปน
มีแรงจูงใจชัดเจนที่จะปล้นคาสิโนของแก๊งชาวสเปน
ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของแดนี่ เขามองไปที่เบอร์สไตน์ “นายคิดว่ามันเป็นไปได้ไหมที่ทอม ฮาร์ดี้คนนี้จะเป็นคนทํา”
เบอร์สไตน์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เขาน่าสงสัยมากๆ”
แดนี่สูบซิการ์อย่างแรง เขาก็คิดว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับการปล้นคาสิโนจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “ในเมื่อชายคนนั้นน่าสงสัย ก็ ไปตรวจสอบมันซะ”
หลังจากพูดจบ เขามองไปที่แครนสตัน “ฉันมอบหมายหน้าที่นี้ให้นาย สืบมาให้ได้ว่าชายคนนั้นเป็นคนปล้นคาสิโนหรือเปล่า!”
“ครับหัวหน้า” แครนสตันที่ได้รับหน้าที่นี้มีความสุข
ถ้าเขาทํางานที่ได้รับมอบหมายได้ เขาก็จะได้รับรางวัล และหากสืบได้ว่าชายที่ชื่อทอม ฮาร์ดี้เป็นคนทําจริง เขาที่เป็นคนพบเบาะแสนี้ก็อาจจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งในอนาคต
ซึ่งตอนนี้หัวหน้าคนดูแลคาสิโนถูกยิงตายและตอนนี้ก็ยังไม่มีใครได้รับเลือก หากเขาจัดการหน้าที่นี้สําเร็จ เขาต้องได้รับตําแหน่งหัวหน้าคนดูแลคาสิโนแน่ๆ
แดนี่ยืนขึ้น เขาพูดกับเบอร์สไตน์ว่า “ส่วนเรื่องการขนสินค้าที่กําลังมาถึง ก็ให้ทําตามแผนที่นายบอก นายจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้!”
“ฉันจะไปงานเลี้ยงกับพวกคนใหญ่คนโตในตอนเย็น คนพวกนี้ละเลยไม่ได้” พูดเสร็จแดนี่ก็หยิบหมวกเดินออกไป
แครนสตันและเบอร์สไตน์เดินออกจากสํานักงานตามแดน แครนสตันได้ยินสิ่งที่แดนพูดเกี่ยวกับการขนสินค้าที่ท่าเรือ
แต่เขาไม่สนใจว่ามันหมายถึงอะไร เขาเองก็มีสิ่งที่ต้องทํา
หลังจากส่งแดนออกไป แครนสตันขึ้นรถของเขา คนขับรถหันกลับมาถาม “หัวหน้าคุณจะไปไหนหรือครับ?”
“กลับไปที่ฐานของเรา”
ระหว่างทาง แครนสตันกําลังคิดว่าจะทําอย่างไรให้สําเร็จตามที่แดนสั่ง
พยายามสืบให้ได้ว่าทอม ฮาร์ดี้ใช่คนที่ปล้นคาสิโนหรือเปล่า แต่จะสืบอย่างไรในเมื่อไม่มีเงื่อนงําใดๆ เลยยกเว้นว่า ฮาร์ดี้จะยอมรับด้วยตัวเองว่าเป็นคนปล้น
เมื่อกลับไปถึงฐานแครนสตันโทรหาคนที่ให้ข้อมูลแก่เขา เขาเป็นโจรชื่อ แน็คซี่ชายคนนี้มีอายุมากกว่า 50 ปี ร่างกายผอมแห้งและสกปรกแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเลอะเทอะ ดูเหมือนคนจรจัด
แต่อย่าดูถูกคนเหล่านี้ที่อยู่ด้านล่างสุดของสังคมเป็นอันขาด พวกเขาต่างนอนอยู่ข้างถนน ย่อมรู้เรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นบนท้องถนนในแต่ละวันบ่อยครั้งที่ คนเหล่านี้รู้ข้อมูลที่คนอื่นไม่รู้มากกว่านั้นซะอีก
“นายรู้ไหมว่าฐานของพวกนั้นอยู่ที่ไหน” แครนสตันถาม
“ในพื้นที่แก๊งชาวยิว เป็นโรงงานเสื้อสเวตเตอร์ที่ล้มละลายไปแล้ว ตอนนี้เป็นโกดังร้างมีคนอยู่ประมาณ 8 หรือ 9 คนแต่ข้อมูลนี้อาจไม่แน่นอน” แน็คซี่กล่าว
แครนสตันขมวดคิ้ว เขาคิดเกี่ยวกับวิธีการสืบหาข้อมูล
เขาไม่เคยเรียนหนังสือ อ่านหนังสือไม่ออกเขาไม่สามารถคิดแผนการใดๆ ออกมาได้เลย
แต่ว่าเขาก็คิดออก วิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพที่สุดคือการเข้าไปจับคนพวกนั้นมาสอบสวนแค่นี้ก็จะรู้ทุกอย่างหลังจากที่ถาม
ถ้ากล้าต่อต้านก็แค่ยิงให้ตายซะ!
ถ้าเกิดพวกนั้นไม่ใช่คนที่มาปล้นคาสิโน?
ง่ายมากๆ แค่อัดพวกมันซะแล้วทําเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น
เคยเป็นทหารแล้วอย่างไร? โดนยิงก็ตายอยู่ดี
ตอนนี้แครนสตันมีลูกน้องแค่ห้าคน เขารู้สึกว่าจํานวนแค่นี้มันน้อยเกินไป เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหา เพื่อนของเขา “เบ็คแมนฉันมีอะไรดีๆ ให้ทํา นายสนใจไหม?”
“ทําอะไร?”
“ฉันพบคนที่อาจเป็นโจรที่ปล้นคาสิโน เลยไปรายงานต่อหัวหน้าแดนี่ เขาบอกให้ฉันรับผิดชอบในการสืบเรื่องนี้ นายมาทํางานกับฉันไหมถ้าเจอเงินที่ถูกปล้นฉันจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้นาย”
สิ่งที่แครนสตันต้องการมากที่สุดคือ การได้รับคําชมจากแดนี่ เพื่อที่เขาจะได้ตําแหน่งหัวหน้าคนดูแลคาสิโน ส่วนเรื่องเงินต่อให้เขาเจอมันจริงๆ เขาก็ไม่คิดจะแบ่งให้ใครหรอก
เบ็คแมนเริ่มสนใจเมื่อเขาได้ยินว่าถ้าพวกนั้นเป็นโจร จะต้องมีเงินจํานวนมากแน่ๆ แล้วเขายังจะได้ส่วนแบ่งถึงครึ่งหนึ่ง!
“ฉันเอาด้วย!” เบ็คแมนพูดทันที
“อย่างนั้นนายพาลูกน้องนายมาด้วย อ่อ! คืนนี้เป็นวันคริสต์มาสพอดี ฉันจะตั้งชื่อแผนนี้ว่า ‘ปฏิบัติการลับคืนวันคริสต์มาส’”
แครนสตันกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
เวลาผ่านไปจนค่ำ
ในวันคริสต์มาสถนนสว่างไสวและแออัดไปด้วยผู้คนมีฝูงชนและเด็กๆ เดินซื้อของอยู่รอบๆ และก็มีรถบรรทุกสองคันขับเขาไปยังเขตโรงงานร้างที่ห่างไกล
ที่นี่เป็นพื้นที่โรงงานร้างและมีคนอาศัยอยู่ค่อนข้างน้อย แม้ว่าจะเป็นวันคริสต์มาส แต่ก็ยังดูรกร้างมาก
รถบรรทุกสองคันจอดอยู่หน้าโรงงานร้างอย่างช้าๆ
“เข้าไปกันเถอะ ถ้าเจอคนต่อต้านก็แค่ยิงซะ แต่อย่าฆ่าหมดเหลือไว้อย่างน้อยหนึ่งหรือสองคน จะได้สอบสวนมันได้” แครนสตันสั่ง
ทั้งหมดพยัก
พวกเขาวิ่งข้างกําแพงและเปิดประตูอย่างเงียบ ๆ และรีบเข้าไปในโรงงานร้าง