ตอนที่ 107 ห้ามไม่ได้จริงๆ
เทย์เลอร์ถามฮาร์ดี้ว่ามาเฟียหน้าตาเป็นอย่างไร ทำให้ฮาร์ดี้อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้
เด็กคนนี้ค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเสียจริง
เขากวักนิ้วเรียกเทย์เลอร์เข้ามา
เทย์เลอร์เขยิบเข้ามาและฮาร์ดี้ก็กระซิบไปที่หูของเธอ “ฉันนี้แหละมาเฟีย เธอกลัวฉันหรือเปล่า?”
ดวงตาของเทย์เลอร์ขยายกว้างขึ้น
พร้อมกับสีหน้าตกใจ
“ฮ่าๆๆๆ”
ฮาร์ดี้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
เทย์เลอร์รู้ทันทีว่าคุณฮาร์ดี้กำลังแกล้งเธอ
“จริงๆ แล้วมาเฟียไม่มีอะไรลึกลับเลย พวกเขาทุกคนก็เป็นเหมือนกับเรานี้แหละ แค่ฉันรู้จักกับพวกเขาดี แล้วเธอก็อย่าไปบอกความลับนี้กับใครล่ะ” ฮาร์ดี้กระซิบข้างหูเทย์เลอร์
เมื่อเขากำลังพูด ลมหายใจของฮาร์ดี้ก็พ่นเข้ามาในหูของเธอ
มันทำให้เทย์เลอร์รู้สึกคันแปลกๆ
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นใบหน้าของเธอก็แดงก่ำเหมือนแตงโมลูกน้อยๆ
“คุณฮาร์ดี้คะ คุณจะอยู่ที่นิวยอร์กนานแค่ไหนคะ?” เทย์เลอร์ถาม
“น่าจะสองสามวัน ฉันยังมีธุระที่ต้องจัดการอยู่” ฮาร์ดี้กำลังพูดถึงโรงงานโทรทัศน์
ซึ่งไมค์เห็นด้วยกับเขาอย่างมากที่จะเปิดให้ผ่อนชำระ และเขาก็มั่นใจว่าการขายแบบนี้จะขายได้ดีมาก
ไมค์จึงรับผิดชอบในการหาธนาคารที่พร้อมจะให้ความร่วมมือในนิวยอร์ก ซึ่งด้วยความยิ่งใหญ่ของตระกูลคอร์เลโอเน มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาธนาคารมาร่วมมือกันได้
อีกเรื่องคือเอวา การ์ดเนอร์และคนอื่นๆ จะมานิวยอร์กในไม่กี่วัน ทีมโฆษณาของภาพยนตร์ ‘Red Dead Redemption’ ได้ไปทำการโปรโมทในเมืองใหญ่ๆ เรียบร้อยแล้วและนิวยอร์กก็เป็นจุดสุดท้าย
หลังจากการโปรโมทภาพยนตร์ ‘Red Dead Redemption’ ในนิวยอร์กสิ้นสุดลง ขั้นตอนต่อไปก็คือการปล่อยภาพยนตร์ให้ออกฉายอย่างเป็นทางการ
ฮาร์ดี้จะรอพวกเขาอยูที่นี่เผื่อจะมีอะไรให้เขาทำบ้าง และจะได้เดินทางกลับไปด้วยกัน
เมื่อเทย์เลอร์รู้ว่าฮาร์ดี้จะอยู่ที่นิวยอร์กอีกหลายวัน
เธอก็รู้สึกดีใจมากเพราะเธอจะได้พบกับคุณฮาร์ดี้บ่อยๆ
“ถ้าอย่างนั้นมาเยี่ยมหนูบ่อยๆ ได้ไหม?” ไทเลอร์ถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“แน่นอน ถ้าฉันมีเวลาว่างนะ” ฮาร์ดี้พูดด้วยรอยยิ้ม
หลังมื้ออาหารฮาร์ดี้ก็ไปส่งเทย์เลอร์ และเด็กดื้อคนนี้ก็ไม่ยอมลงจากรถทั้งสองจึงนั่งคุยกันที่ลานจอดรถ
ทั้งสองพูดคุยเกี่ยวกับการแสดง ปัญหาที่เธอพบและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
ฮาร์ดี้มองไปที่เทย์เลอร์ “ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว และพรุ่งนี้เธอยังมีบทที่ต้องแสดงอยู่ใช่ไหม?”
เทย์เลอร์มองไปที่ฮาร์ดี้อย่างขมขื่นเล็กน้อย “หนูก็แค่อยากอยู่กับคุณฮาร์ดี้ต่ออีกหน่อย…”
ฮาร์ดี้เอามือไปลูบหัวของเทย์เลอร์ “ไม่ต้องกังวลฉันก็บอกเธอแล้วว่ายังไม่กลับในเวลานี้ และจะมาหาเมื่อมีเวลาว่าง”
เทย์เลอร์มองไปที่ฮาร์ดี้และจูบเข้าที่ใบหน้าอยู่รวดเร็ว พร้อมกับกระโดดออกจากรถวิ่งไปที่โรงแรมอย่างมีความสุข
……
ไมค์และธนาคารซิตี้แบงก์แห่งนิวยอร์กได้บรรลุข้อตกลงร่วมมือในการเริ่มต้นธุรกิจการขายชุดโทรทัศน์แบบผ่อนชำระเรียบร้อยแล้ว
ซึ่งทันทีที่ฮาร์ดี้กลับมาไมค์ก็บอกข่าวดีกับเขา
เจ้าพ่อมาเฟียมีความสัมพันธ์ที่ดีกับรองประธานของธนาคารซิตี้แบงก์
เขาก็แค่โทรไปหาอีกฝ่าย
ซึ่งอีกฝ่ายก็รู้สึกดีมากหลังจากที่ได้ยินธุรกิจนี้จากเจ้าพ่อมาเฟีย
ธนาคารจะเป็นผู้รับผิดชอบในการให้กู้ยืมแบบไม่มีดอกเบี้ยซึ่งจะถูกนำมาซื้อโทรทัศน์ของไมค์เท่านั้น และโรงงานผลิตโทรทัศน์จะเป็นคนที่จ่ายดอกเบี้ยเอง
สำหรับธนาคารธุรกิจแบบนี้มันดีมาก เพราะพวกเขาไม่เสียอะไรแถมยังทำกำไรได้อีก
แถมยังได้ประโยชน์เพิ่มอีกตั้งสองอย่าง
หนึ่งคือการได้ขยายเส้นทางธุรกิจ
เพราะถ้ามีคนหนึ่งพันคนที่ทำธุรกิจแบบนี้ มันก็จะเทียบเท่ากับการสั่งซื้อแบบผ่อนชำระหนึ่งพันครั้ง
แล้วถ้ามี 10,000 คนละนั่นก็คือการสั่งซื้อแบบผ่อนชำระถึง 10,000 ครั้ง!
อย่าประเมินว่าพวกเขาจ่ายน้อยเกินไป ถึงจะเป็นลูกค้าที่จ่ายน้อยแต่พวกเขาก็เป็นลูกค้าเช่นกัน และเมื่อคนเหล่านี้คุ้นเคยกับธนาคารซิตี้แบงก์ที่ยอมรับการบริการแบบนี้
คนเหล่านั้นก็จะเป็นคนแรกๆ ที่นึกถึงธนาคารซิตี้แบงก์และก็จะมาทำธุรกิจเกี่ยวกับสินเชื่อในอนาคต
ประการที่สองคือการขายเส้นทางโฆษณา
เมื่อธุรกิจนี้เปิดตัว
ธนาคารซิตี้แบงก์จะได้รับความสนใจอย่างแน่นอน เพราะโรงงานผลิตโทรทัศน์สัญญากับพวกเขาว่าจะโฆษณาในหนังสือพิมพ์ และธนาคารซิตี้แบงก์ก็ได้ร่วมมือกับโรงงานผลิตโทรทัศน์
มันก็เหมือนกับการโฆษณาที่มองไม่เห็นสำหรับธนาคารซิตี้แบงก์
ในนิวยอร์กไทม์สในวันรุ่งขึ้น ได้มีพาดหัวข่าวของโฆษณาหน้าแรกไว้ว่า “ชุดโทรทัศน์สำหรับตั้งไว้ในบ้านราคา 0 ดอลลาร์ กำลังรอให้พวกคุณทั้งหลายมาจับจองอยู่!”
รูปภาพเป็นรูปของชุดโทรทัศน์ที่ดูสวยงาม
และก็มีคำอธิบายโฆษณาอยู่ด้านล่าง
โรงงานผลิตโทรทัศน์มิโบในนิวยอร์กได้รับความร่วมมือกับธนาคารซิตี้แบงก์ ในการจัดการให้บริการสินเชื่อโดยไม่มีดอกเบี้ยเพื่อซื้อชุดโทรทัศน์ในตอนนี้!
สำหรับคนทั่วไปเพียงแค่จ่ายเงินดาวน์ที่ 30% หรือ 38 ดอลลาร์ และผ่อนชำระให้เสร็จสิ้นใน 9 เดือน
เพียงแค่เดือนละ 10 ดอลลาร์เท่านั้น!
พร้อมกับที่ไม่ต้องเสียดอกเบี้ยแม้แต่เพนนีเดียว!
สำหรับทหารทั้งหลายจะได้ส่วนลดที่มากขึ้นพวกคุณจะไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท
พวกคุณสามารถนำโทรทัศน์กลับบ้านไปได้เลย!
ส่วนการผ่อนชำระจะเป็นที่ 12 เดือนโดยผ่อนชำระแค่เดือนละ 10 ดอลลาร์ ซึ่งจะมีแค่เดือนสุดท้ายที่พวกคุณต้องจ่าย 17 ดอลลาร์เป็นครั้งสุดท้าย!
สำหรับคนที่ต้องการซื้อชุดโทรทัศน์ข้อกำหนดเดียวที่เราต้องพิสูจน์ก็คือพวกคุณต้องมีแหล่งรายได้ที่มั่นคง
ภายในโรงงานผลิตโทรทัศน์กำลังมีรถบรรทุกขนโทรทัศน์ออกไป
ไมค์มองไปที่รถบรรทุกที่ขับออกไปและพูดกับฮาร์ดี้ว่า “ตอนนี้เรามีโทรทัศน์อยู่ 3000 ชุดในคลังสินค้าของเรา ฉันหวังว่าชุดโทรทัศน์เหล่านี้จะขายหมดได้ภายในครึ่งเดือน”
“ไมค์ความคิดของนายมันตื้นเกินไป ฉันเดาว่ามันคงไม่เกินหนึ่งสัปดาห์หรอก” ฮาร์ดี้ยิ้ม
“หนึ่งสัปดาห์? มันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ!” ไมค์ถามด้วยความประหลาดใจ
“ก็อย่างที่ฉันคุยกับนายเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว อย่าประเมินการซื้อของผู้คนต่ำเกินไป พวกเขามีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะแสวงหาความบันเทิง ทว่าพวกเขากลับซื้อไม่ได้เพราะพวกเขาไม่มีเงินยังไงล่ะ! และตอนนี้ก็มีโอกาสที่จะได้ชุดโทรทัศน์มาครอบครองแล้ว ฉันเชื่อว่าทุกคนๆ จะรีบมาซื้อมัน!” ฮาร์ดี้กล่าว
…
ธนาคารซิตี้แบงก์มีสำนักงานธุรกิจอยู่ 8 แห่งในนิวยอร์ก
คนที่ผ่านไปมาพวกเขาพบว่าได้มีคนมารอต่อแถวที่หน้าประตูของธนาคารเป็นแถวที่ยาวมาก
ด้วยความอยากรู้พวกเขาจึงเดินเข้าไปถาม
“พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? ธนาคารซิตี้แบงก์กำลังจะล่มละลายแล้วเหรอ? ถึงได้มาต่อคิวถอนเงินกันแบบนี้”
“นี่คุณไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เหรอ? มันมีสินเชื่อที่ไม่มีดอกเบี้ยที่สามารถเอาไปซื้อโทรทัศน์แบบผ่อนได้! พวกเราเลยมาที่นี่เพื่อจะซื้อโทรทัศน์ และยังได้ยินมาอีกว่าคนที่เป็นทหารไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินดาวน์เลย!!”
“ไม่ต้องจ่ายเงินดาวน์? คือไม่ต้องจ่ายสักเพนนีเลยเหรอ?” ชายคนนั้นถึงกับอึ้งไปเลย
“ใช่! คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินค่าโทรทัศน์เลย! แค่ต้องจ่ายคืนเดือนละ 10 ดอลลาร์เท่านั้น แต่ว่าคุณต้องเป็นทหารด้วยนะ”
ทันใดนั้นคนคนนี้ก็รู้สึกตื่นเต้น “ผมพึ่งเกษียณไปเมื่อปีที่แล้วแสดงว่าผมมีสิทธิ์ใช่ไหม? เพราะภรรยาของผมบอกว่าเธออยากซื้อโทรทัศน์แต่มันยากจริงๆ ที่จะตัดใจใช้เงินจำนวนมากในครั้งเดียว”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอแนะนำให้คุณรีบกลับบ้านเพื่อไปเอาบัตรประจำตัวของทหาร และนำใบรับรองการทำงานมาด้วย เพราะตอนนี้กำลังมีคนมากมายมาเข้าแถว ซึ่งฉันเกรงว่าคุณต้องรีบแล้วและ”
เขารีบออกไปทันที
ในที่สุดธนาคารก็เปิดทำการ
พนักงานก็ชะงักไปชั่วครู่กับผู้คนที่อยู่ข้างหน้า เขารีบวิ่งกลับเข้าไปทันที
และผู้คนก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อที่จะเข้าไปซื้อโทรทัศน์เหมือนกัน
“ผมต้องการซื้อโทรทัศน์! ผมมีงานทำและนี่เงินดาวน์ของผม” ชายคนหนึ่งเอาใบรับรองการทำงานออกมาพร้อมกับยื่นเงินหลายสิบดอลลาร์ให้กับพนักงานธนาคาร
พนักงานทำงานอย่างรวดเร็วและชายคนนั้นก็ได้รับใบรับรองและโทรทัศน์ เดินออกจากประตูไปอย่างมีความสุข
อีกคนก้าวไปข้างหน้าเขานำบัตรประจำตัวทหารและใบรับรองการทำงานออกมา และเจ้าหน้าที่ก็ดำเนินการตามขั้นตอนการกู้ยืมปกติ
ซึ่งอดีตทหารคนนี้เอาโทรทัศน์กลับไปโดยไม่เสียสักเพนนี!
…
ไมค์กับฮาร์ดี้ขับรถไปที่ธนาคาร
เมื่อไมค์เห็นฉากนี้
เขาก็อึ้งไปเล็กน้อย
“ฮาร์ดี้ความคิดของนายถูกต้องแล้วจริงๆ ความกระตือรือร้นในการซื้อของผู้คนนั้นสูงมากจริงๆ” ไมค์กล่าว
“ดูเหมือนว่าสินค้าในคลังของเราอาจจะอยู่ไม่ถึงสามวัน แล้วเราจะทำยังไงกันดี?” ไมค์ขมวดคิ้วอีกแล้ว
ฮาร์ดี้ยิ้ม “มันก็ง่ายๆ หากไม่มีของให้พวกเขาในครั้งนี้ ก็ให้ลูกค้าดำเนินการทำสินเชื่อไว้ล่วงหน้าพร้อมกับให้ทิ้งที่อยู่เอาไว้ ถ้าพวกเขาอยู่ในนิวยอร์กเมื่อโทรทัศน์ผลิตขึ้นมา เราก็ส่งมันไปที่บ้านของพวกเขาได้โดยตรง หากระยะทางไกลเกินไปเราก็จะโทรหาลูกค้า ให้มารับสินค้าเอง”
หลังจากที่ไมค์ได้ยิน เขาก็คิดว่าความคิดนี่มันดีจริงๆ
วันแรก
ธนาคารซิตี้แบงก์ทั้งแปดแห่งได้มีการทำธุรกรรมมากกว่า 1500 รายการ ซึ่งนับเป็นครึ่งหนึ่งของชุดโทรทัศน์ที่ถูกขายออกไป และในวันถัดไปมันก็ได้รับความนิยมมากขึ้นอีก
ทำให้อีก 1500 ชุดที่เหลือถูกขายไปหมดในช่วงบ่าย
หลังจากที่ได้ยินรายงาน ไมค์ก็บ่นกับตัวเองว่า “ฉันคิดว่ามันจะอยู่ถึงสามวันซะอีก แต่ตอนนี้แค่สองวันมันก็ไม่พอแล้ว”
ไมค์ตื่นเต้นกับมันมาก
ในไม่ช้าก็มีข่าวมาจากธนาคารว่าลูกค้าหลายคนที่ยังไม่มีโทรทัศน์นั้นตอนนี้พวกเขากำลังรออยู่ที่ธนาคาร และยังบอกอีกว่ามีโทรทัศน์น้อยเกินไป
พวกเขาต้องการมันมากกว่านี้
ฮาร์ดี้เคยให้ไอเดียกับไมค์ไปแล้ว
ไมค์จึงบอกกับธนาคารว่าไม่ต้องรีบร้อนอะไร ให้พวกเขาดำเนินการปล่อยสินเชื่อตามปกติและบอกลูกค้าว่าโทรทัศน์กำลังผลิตอยู่
เมื่อมันผลิตเสร็จพวกเขาจะได้รับการแจ้งเตือนและให้มารับมันเอง
ในที่สุดลูกค้าที่รออยู่ในธนาคารก็สงบลงและพวกเขาก็ทำสินเชื่อต่อไป
เพราะยังไงมันก็ไม่มีดอกเบี้ย มันไม่เป็นไรที่จะรอแค่สองสามวัน
…
สำนักงานโรงงานผลิตโทรทัศน์
ผู้ถือหุ้นทั้งสาม ไมค์ ลุงวอร์ดและฮาร์ดี้กำลังนั่งฟังผู้จัดการรายงานยอดขายโทรทัศน์อยู่
เขากำลังรายงานสถานการณ์ปัจจุบันให้ทั้งสามฟัง และทั้งสามคนก็มีความสุขอย่างมาก
ไมค์ยิ้มและกล่าวว่า “สินค้าในคลังก่อนหน้านี้ของเราทั้ง 3000 ชุดได้ถูกขายหมดแล้ว และธนาคารได้ดำเนินการให้สินเชื่อตามปกติทำให้มียอดที่ค้างอยู่อีก 2000 ชุดในวันนี้ และเราก็ยังไม่ได้ให้พวกเขาหยุดรับสินเชื่อ ฉันจึงคิดว่าจะมีคำสั่งซื้อมาเพิ่มอีกแน่นอน”
“ต้นทุนการผลิตโทรทัศน์ของเราอยู่ที่ 58 ดอลลาร์ ราคาขายส่งอยู่ที่ 85 ดอลลาร์และกำไรต่อหน่วยของเราอยู่ที่ 27 ดอลลาร์ ครั้งนี้แม้ว่าเราจะต้องจ่ายค่าดอกเบี้ย ค่าธรรมเนียมการโฆษณา และหนี้เสียที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตกับสินเชื่อ แต่ราคาขายจริงของเรานั้นอยู่ที่ 127 ดอลลาร์ ถ้าดูกำไรโดยรวมแล้วยังไงมันก็สูงกว่าการขายส่งอย่างมาก”
“ฉันประเมินว่าถ้าเราผลิตได้ปีละ 40,000 ชุด จากเดิมที่มีกำไรแค่ 1.08 ล้านดอลลาร์ ตอนนี้ฉันคิดว่ากำไรอาจจะได้ประมาณ 1.6 ล้านดอลลาร์เลยล่ะ”
ไมค์พูดจบและมองไปที่ฮาร์ดี้ “ฮาร์ดี้ความคิดของนายไม่เพียงแต่เพิ่มยอดขายให้กับเรา แต่ยังเพิ่มผลกำไรขึ้นอีกตั้ง 30% ต้องบอกเลยว่านายนี้เป็นอัจฉริยะด้านการขายที่เก่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย!”
“เราสองคนเป็นหุ้นส่วนกัน ฉันก็เหมือนเป็นเจ้าของบริษัทอีกคนหนึ่ง แน่นอนว่าฉันก็ต้องทำเงินให้บริษัทให้ได้อยู่แล้ว” ฮาร์ดี้ตอบ
ทุกคนยิ้มออกมา
ไมค์กล่าวต่อว่า “ฮาร์ดี้ ฉันอยากที่จะขยายการผลิตเพิ่ม ตอนนี้ชุดโทรทัศน์ของเราขายดีมากที่ธนาคารก็มีสัญญากู้ยืมเงินจำนวนมาก เราสามารถใช้สัญญาพวกนั้นไปจำนองกับธนาคารและกู้เงินกับพวกเขาก่อนได้”
“ความคิดของฉันก็คือการเปิดตัวชุดโทรทัศน์ขนาด 17 นิ้ว ฉันคำนวณค่าใช้จ่ายกับศาสตราจารย์วอร์ดแล้ว สายการผลิตสำหรับชุดโทรทัศน์ขนาด 17 นิ้วอยู่ที่ประมาณ 800,000 ดอลลาร์และผลผลิตต่อปีของเราจะอยู่ที่ประมาณ 20,000 ชุด แล้วฉันก็วางแผนที่จะเพิ่มการผลิตเป็น 2 เท่าซึ่งสายการผลิตของเราตอนนี้ผลิตได้ปีละ 40,000 ชุด ดังนั้นเมื่อเราเพิ่มการผลิต มันจะได้ถึง 80,000 ชุดเลยทีเดียว! แล้วนายคิดว่าไง?”
ฮาร์ดี้รู้ว่าไมค์ต้องการขยายการผลิต ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติของผู้ประกอบการเกือบทุกรายอยู่แล้ว
“ฉันเห็นด้วย!” ฮาร์ดี้ตอบ
ฮาร์ดี้รู้ดีว่าโทรทัศน์คือทิศทางของความบันเทิงในอนาคต
ธุรกิจนี้จะไม่ตกยุคเป็นเวลาหลายทศวรรษ และการลงทุนก็ไม่ต้องกลัวอะไรมาก
ซึ่งความกระตือรือร้นของไมค์สูงขนาดนี้
ฮาร์ดี้จะไปหยุดมันทำไม?